معرفی رزین بازی یا رزین کا

 

 

رزین یا درزین وسیله ای است که اجزای آن از یک قطعه چوب یا آهن به شکل Y که ضخامت آن به قطر یک تا دو سانتی متر است و دو قطعه کش که طول آن بیست الی سی سانتی متر و عرض آن یک تا دوسانتی متر و یک قطعه چرم نازک به طول تقریبا ده سانتی متر و عرض دو تا سه سانتی متر و مقداری کش جهت بستن و محکم کردن تشکیل می شود.
چوب رزین را به زبان محلی « رزین چو ( rezincoo ) » می گویند و آن دو نوع است. نوع چوبی که آن را از شاخه ی درختان که در منطقه ی دوسرشمار به فراوانی یافت می شود ، تهیه می کردند که چوب « کاندس ( kaandes ) » و « ولیک ( valik ) » از چوب درختان دیگر مرغوب تر بوده است. نوع آهنی که جو کی ها (آهنگران ) از میله گرد بدون آج ۱۴ یا ۱۶ می ساختند و به همراه دیگر وسایل مانند داس و هوکا و تیشه و … در بازار عرضه می کردند.

کش بیست تا سی سانتی را به صورت آماده از بازار تهیه می کردند یا از تیوب پنچر شده دوچرخه و موتور استفاده می کردند این کش در زبان محلی منطقه ما به رزین کَش ( rezinkash ) معروف است.
چرم آن را نیز از کفش های چرمی کهنه یا از مشک های سوراخ شده که غیر قابل استفاده بود ، تهیه می کردند.

 

 

طریقه ساختن رزین
ابتدا دو سر دوکش بیست تا سی سانتی را به وسیله ی مقداری کش به دو شاخ “رزین چو” محکم می کردند. بعد دو طرف چرم تهیه شده را به وسیله قیچی یا چاقوی تیز به شکل دایره یا مربع یا مستعطیل سوراخ می کردند و دو سر دیگر  کش بیست تا سی سانتی متری را جدا از دو سوراخ چرم رد می کردند و به وسیله کش محکم می بستند. در بستن کش به دوشاخه چوب و چرم دقت می کردند که کش پیچ نخورد.

 

طریقه استفاده
تیر این وسیله بیشتر سنگ های گرد و مدور و صاف شبیه به «سنگ مرمر » بود. البته از خود مرمر هم استفاده می کردند. این سنگ در دره های(رودخانه) پیرامون روستاها به فراوانی یافت می شود. مرمر هم بخاطر بازی با آن که در منطقه رونق داشته به فراوانی یافت می شد. تیر در قسمت چرمی این وسیله قرار می گرفت و تیر انداز با پنجه های یک دست چوب رزین و با انگشت شست و سبابه دست دیگر قسمت چرمی رزین که در آن سنگ یا مرمر بود، می گرفت و تا آنجایی که می توانست می کشید و بعد دستی که چرم را با آن نگه می داشت ، رها می کرد و سنگ یا مرمر به سرعت به طرف هدفی که نشانه می رفت حرکت می کرد. برد این وسیله به قدرت فرد و همچنین کشش و استحکام کش بستگی داشت که تقریبا از ۲۰ تا ۱۵۰ متر متغییر بود. رزین در هدف گیری خیلی دقیق است تیرانداز این وسیله با کمی دقت و تمرکز می تواند به هدف بزند.

این وسیله بیشتر برای شکار انواع پرندگان در منطقه از قبیل کبوتر صحرایی ، قرقی ، اویا ، تیکا و گنجشک و …  مورد استفاده نوجوانان و جوانان قرار می گرفت.شکارچیان ساعت ها جهت شکار در باغات پیرامون روستاهای منطقه می گشتند و بعد جهت استراحت در جاهای مخصوصی می نشستد و به تمرین نشانه گیری می پرداختند. لازم به توضیح است که بعضی افراد پیرهم از روی تفنن و سرگرمی از این وسیله  استفاده می کردند.

از این وسیله علاوه بر شکار جهت مسابقه ی نشانه گیری نیز استفاده می شد که در واقع نوعی تفریح ، سرگرمی و بازی بود. گاهی جوانان منطقه با رزین مسابقه نشانه گیری می دادند . به این شکل که در یک میدانی جمع می شدند و یک نشانه ای را (قوطی کنسرو یا کمپوت) در فاصله ده  تا بیست متری قرار می دادند و نفرات شرکت کننده در مسابقه یکی یکی در محل نشانه گیری قرار می گرفتند و تیرشان را به طرف نشانه می زدند آن های که تیرشان به هدف می خورد به مرحله بعدی بازی می رفتند و آن هایی که تیرشان به هدف نمی خورد از گردونه مسابقه حذف می شدند. به این ترتیب بازی تا آخر ادامه پیدا می کرد تا نفرات اول تا سوم مشخص می شد. امروزه تفنگ بادی جای این وسیله را گرفته است. این وسیله با توجه به سادگی کار و ارزانی می تواند دوباره جایگاه خود را در بازی های منطقه ای باز یابد. خیلی از دوستان خاطرات شیرینی از شکار  یا بازی با این وسیله دارند که شنیدنی است. 

امروزه مسابقات  تیراندازی مختلفی در سطح جهانی و المپیک برگزار می شود که  شبیه رزین بازی است مانند تیراندازی با تیر و کمان و تیراندازی با انواع تفنگ که با توجه به هزینه زیاد این وسایل امکان شرکت در این مسابقات برای جوانان ما مقدور نمی باشد. بیاییم با استفاده صحیح از داشته های خود و  تجارب نیاکان مان در این زمینه استفاده کرده و با احیای این گونه بازی ها و شناساندن آن  که میراث گران بهای گذشتگان ما می باشد شور و نشاط گذشته را به روستاهایمان به ارمغان بیاوریم.

انشاء الله